నేను సైతం .... పుస్తక ప్రదర్శనకు ...

హమ్మయ్య! మొత్తానికి ఎలాగైతేనేం నేను కూడా వెళ్ళొచ్చేసా పుస్తకాల పండుగకు. నాకు హైదరాబాద్ పుస్తక ప్రదర్శన గురించి 2009 నుంచీ తెలిసినా, కరకరాల కారణాల వల్ల ఇప్పటివరకు వెళ్ళటం కుదరలేదు. అసలు ఈ సంవత్సరం కూడా కుదురుతుందనైతే అనుకోలేదు. మొన్న ఆదివారం మా చర్చ్ క్రిస్మస్ వల్ల గత నెల నుండీ ప్రతీ వారాంతం అస్సలు ఖాళీ లేకుండా ఉంది. మళ్ళీ రెండు రోజులకి పండక్కి ఇంటికి వెళ్ళిపోతున్నా... ఈ మూడు రోజుల, అదీ అన్నీ వారపు రోజుల విండోలో అస్సలు వెళ్ళలేనేమో అనుకున్నా. కాని, మొన్న ఆఫీస్ డుమ్మాకొట్టి మరీ వెళ్ళొచ్చెసా :)     
   
అసలు మూడేళ్ళనుంచీ వెళ్ళాలి వెళ్ళాలి అన్న ఇదే గాని, వెళ్ళి ఏమి కొనాలి అని పెద్దగా ఆలోచించలేదు. ఎందుకంటే, బ్లాగులు చదవడం మొదలుపెట్టినప్పటినుంచీ బాగా అర్ధం అయింది, మన తెలుగు సాహిత్య పాండిత్యం అంతా ఒట్టి గుండు సున్నా అనీ, ఏం చదివినా, ఓం ప్రధమమే అనీ. కాబట్టి ముందుగా ఏమీ అనుకోలేదు. కాని, వెళ్ళడం కంఫర్మ్ అవ్వగానే మాత్రం మనసులో మెదిలిన పుస్తకాలు శ్రీ రమణ గారి "మిథునం", "వేలుపిళ్ళై" ఇంకా, "ఇల్లేరమ్మ కథలు" (లిస్ట్ కర్టెసీ నెమలికన్ను బ్లాగు). సరే, మిట్టమధ్యాహ్నం, రెండింటికి మా వూళ్ళో బయలుదేరితే, అక్కడికి చేరేసరికి మూడు కొట్టింది. పార్కింగు కష్టాలు దాటి, టిక్కెట్ కొని, పక్కనే ఉన్న దారిలో దూరబోతుంటే, ఆపి, అటువైపు ఎంట్రన్సు అని చెప్పారు. ఆహా! ఎన్నాళ్ళకు వచ్చాను అనుకుని కుడికాలు లోపలికిపెట్టి వెళ్ళాను. అసలు పుస్తకాలు కొనడం, చదవటం ఒక ఎత్తైతే, జస్ట్ ఆపుస్తకాలు అలా చూస్తూ, పేజీలు తిప్పుతూ, ముందు మాటలూ వెనక మాటలూ చదువుతూ, సెకెండ్ హాండ్ పుస్తకాల దుమ్ముకి తుమ్ముతూ అలా అలా తిరగటం నాకు చాలా ఇష్టం.

సరే, వెళ్ళగానే ముందు స్వాగతం చెప్పినవి నానా రకాల న్యూస్ పేపర్ స్టాల్సు. వాటిని దాటుకుని ముందు వెళ్ళ్తుంటే, ఒక యోగి ఆత్మకథ వాళ్ళ స్టాలు ఇంకా నిత్యానంద స్టాలు కనిపించాయి. ఇక పుస్తకాల స్టాళ్ళలో పబ్లికేషన్సువే కాకుండా పుస్తకాల షాపులవి కూడా ఉన్నాయి. ముందే అనుకున్నట్టు, ఇంగ్లీషు పుస్తకాల దగ్గర ఆగకుండా తెలుగు పుస్తకాల దగ్గరే ఆగాము. నేను చరచరా నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంటే అప్పారావ్ చెయ్యి పట్టుకుని ఆపారు- తెలుగు పుస్తకాలో అన్నావ్ మరి ఎమ్మెస్కో దాటుకుని వెళ్ళిపోతున్నావు అని. అరే, చూస్తే అన్ని ఇంగ్లీష్ పుస్తకాలు ముందు వరసలో ఉన్నాయి, తెలుగు పుస్తకాలు వెనక ఉన్నాయి. ఇక అక్కడి నుంచీ అన్ని తెలుగుపుస్తకాల స్టాళ్ళూ కవర్ చేసుకుంటూ వెళ్ళాము. వంశీ పుస్తకాలూ, కోతికొమ్మచ్చి, ఇల్లాలి ముచ్చట్లూ, రంగనాయకమ్మలూ ఇంకా యండ్మూరీ, యుద్ధనపూడీ, చలం  ఇలాంటివి చాలా స్టాళ్ళల్లో ఉన్నాయి. మంచి పుస్తకం వారి స్టాల్ కనిపించింది. మీ గురించి నేను బ్లాగుల్లో చదివానండీ అని చెప్పాను. కాని అక్కడేమీ కొనలేదు (కూతురు ఇంకా చదవలేదు కదా). ఆగొద్దు అనుకుంటూనే ఒక ఇంగ్లీష్ పుస్తకాల స్టాల్ దగ్గర ఆగాము. అన్నిటికన్నా పైన 1984 - జార్జ్ ఆర్వెల్ ఉంది. సరే అని నేను తీసుకున్నా...అప్పారావు కూడా ఏదో తీసారు. మొత్తానికి ఇద్దరం ఇంగ్లీష్ లోనే బోణీ కొట్టాం.

అప్పటికే చాలా టైము అయినట్టనిపించింది. ఇక త్వరత్వరగా చూస్తున్నా... ఒక దగ్గర శ్రీ రమణ పుస్తకాలు కనిపించాయి కాని, మిథునం లేదు. అక్కడే నాకు ఇల్లేరమ్మ కథలు దొరికింది. పక్కనే "రైలు బడి" కనిపిస్తే, ఎప్పుడో ఆపుస్తకం గురించి చదివినట్టు గుర్తు వచ్చి తీసుకున్నా. హ్మ్మ్... నా తెలుగు బోణీ కూడా అయింది. ఆ... ఆ మధ్య కినిగె స్టాలు కనిపించింది కాని ఆగలేదు. ఇక మా అప్పారవుకి కాల్స్ రావడం మొదలైంది. నాకు టెన్షన్ మొదలైంది. అయ్యో ఇంకా మిధునం దొరకనే లేదు, విశాలాంధ్ర స్టాలు చూడనే లేదు  అనుకుంటూ వేగం పెంచాను. ఒక పిల్లల పుస్తకాల స్టాల్ లో పాప కోసం ఏవో బొమ్మల పుస్తకాలు తీసుకున్నాం ఏదైనా 30 అంట! పాల పిట్ట దగ్గర యమకూపం, తణాయి కనిపించాయి. ఎదురుగా గొల్లపూడి వెంకటరమణ & సన్స్ స్టాల్ ఉంది. చిన్నప్పటి హాతింతాయి కథలు, సింద్బాద్ యాత్రలూ, సహస్ర శిర్స్చేద అపూర్వ చింతామణి కథలూ గుర్తు వచ్చాయి గాని, అవేవీ ఇక్కడ లేవు. ఇంక అప్పారావు విశాలాంద్ర స్టాలు ఎక్కడ అని అడగడం వినిపించింది. ఇంక లాభం లేదు అని డైరెక్టుగా అక్కడికే వెళ్ళాం.

వెళ్తూనే అడిగేసాను మిథునం ఉందా అని. ఒక్క నిముషం అని స్టాలు అవతలి కొసన ఉన్న ఎవరినో అడిగారు అరిచి- మిథునం అంట మాడం కి అని. నేను అటువైపు వెళ్ళాను. వాళ్ళు వేరే స్టాలు వాళ్ళని అడిగారు అరిచి- మాడం కి మిథునం అంట అని... సరిపోయింది, విశాలాంధ్ర దగ్గిర దొరకకపోతే ఇంక దొరకదేమో అనేసుకున్నా. ఎదురు స్టాలుకి వెళ్తే, ఉంది మాడం అని అతను వెతుకుతున్నాడు. నేనూ వెతుకుతున్నా... ఊహూ! ఇక్కడే ఉండాలి మాడం, ఐపోయాయనుకుంటా. ఉసూరుమని మళ్ళీ విశాలాంధ్రకు వచ్చాను. వెళ్దామా అని అప్పారావు... మ్మ్... చుట్టూ దిక్కులు చూస్తూ నేను. కొంచెం దూరంలో నవోదయ వారి స్టాలు కనిపించింది. మీరు ఇక్కడే ఉండండి లాస్ట్ ట్రయల్ చూసి వస్తా అని వెళ్ళాను. మిథునం ఉందా? ఉంది మాడం... లోపల చూడండి...నాకు కనిపించట్లేదు... సరిగ్గా మీ ఎదురుగా ఉంది చూడండి... ఆ... దొరికింది. చిన్న పుస్తకమే. చాటంత ముఖం చేసుకుని పుస్తకం పట్టుకుని వచ్చా. బిల్ పే చేసేసినా వదలకుండా పుస్తకం చేతితోనే పట్టుకుని వున్నాను. మళ్ళీ విశాలాంద్రకు వెళ్ళి, వేలుపిళ్ళై ఉందా అని అడిగాను. ఆ... ఉంది మాడం అని టక్క్ మని తీసిచ్చారు. ఇందాక ఎక్కడో చూసిన ఇల్లాలి ముచ్చట్లు ఇక్కడ కూడా కనిపించడంతో అది కూడా తీసుకున్నా... అప్పారావు కూడా వేరే ఏవో తీసుకున్నట్టున్నారు. బిల్ ఇచ్చి బయటకి నడుస్తుంటే, పక్కన ఉన్న ఇంగ్లీష్ స్టాల్ లో Angela's Ashes కనిపించింది. దాని రివ్యూ కూడా చదివినట్టు గుర్తు వచ్చి అది కూడా తీసుకున్నా... మొత్తానికి ఇంగ్లీష్ లో బోణీ కొట్టి ఇంగ్లీష్ లో ముగించాం.

ఎలాగూ ఆఫీస్ డుమ్మా కాబట్టి దారిలో ఒక నాలుగైదు మజిలీలు చేసుకుంటూ ఇల్లు చేరేటప్పటికి ఏడున్నర. ముందు వెళ్ళగానే, కూతురు కోసం కొన్న పుస్తకాలు దానికిచ్చి, అవి చదివి(బొమ్మలు చూపించి), ఆ పుస్తకాల మీద ఉన్న పుసలతో ఆడించి, ఒక అరగంట తరవాత నా పుస్తకాలూ, అప్పారావు పుస్తకాలూ సర్దుతుంటే ఏంటో తక్కువ అనిపించాయి. చూస్తే విశాలాంధ్రలో కొన్న పుస్తకాలు లేవు. కార్లో వదిలేసామేమో అని చెక్ చెసుకుంటే అక్కడా లేవు. అయ్యో ఇంతా చేసి అక్కడే మర్చిపోయాము అని నేను ఏడుపు మొఖం పెట్టాను. పోనీలే నేను రేపు మళ్ళీ వెళ్ళి తెస్తాను. మనం అంత సేపు అక్కడున్నాము కదా, మనని మర్చిపోరు, పుస్తకాలు వుంచుతారులే అని అప్పారావు చెప్పినా, నా మనసు మనసులో లేదు. నిన్న పాపం తను మళ్ళీ అంత దూరం వెళ్ళి ఆ పుస్తకాలు వున్నాయి నువ్వు గాభరా పడకు అని కాల్ చేసేవరకు నాకు తృప్తి లేదు. రాత్రి ఆఫీస్ నుంచి వెళ్ళగానే నా పుస్తకాలు చూసుకుని అప్పుడు స్థిమిత పడ్డాను. ఆఖరకి వచ్చేసరికి టైము సరిపోకపోయే సరికి, ఇ-తెలుగు స్టాలుకి వెళ్ళటం కుదరలేదు. వెళ్తే ఎవరైనా బ్లాగర్లు కలుస్తారేమొ అనుకున్నా. కాని వాళ్ళు నాకు తెలియొచ్చు గాని, నేను వాళ్ళకు తెలియదు కదా! సరే, వీలుంటే మళ్ళీ వచ్చే యేడు !  ఈ సారికి పుస్తక ప్రదర్శనకి వెళ్ళగలిగాను, అదే పదివేలు. 

p.s: మిథునం చదివేసా... :)                           
                          

మూడు పుస్తకాలు ముప్ఫై రూపాయలు.........

అసలు ఈ శీర్షిక ఆరు పుస్తకాలు అరవై రూపాయలు ఆని ఉండాల్సింది. కానీ.....

ఈ మధ్యనోసారి కొండాపూర్ రోడ్డు మీదవెళ్తూంటే కనిపించింది, చిన్న సందులాంటి పుస్తకాల షాపు. అసలు చెప్పాలంటే, సందు కూడా కాదేమో, ఒక మెట్ల వరసకింద స్థలం+ ఒక మనిషి మాత్రమే దూరగలిగే సందు. ఇదీ ఆ షాపు. నేను చూడకుండా వెళ్ళిపోయేదాన్నే, కాకపోతే ఆ రోజు కాస్త తీరికగా నడుస్తున్నానేమో, రోడ్డు మీద నిలబెట్టిన పుస్తకాల స్టాండు చూసి ఆగాను. సెకండు హాండ్ వి, ఇంకా కొత్తపుస్తకాలు కూడా వున్నట్టే అనిపించాయి. నేను పేర్లు చదువుతుంటే, షాపువాడు లోపలికి రమ్మని ఆహ్వానించాడు. సరే చూద్దాం అని జాగ్రత్తగా సందులోకి దూరితే, లోపల చాలానే పుస్తకాలు ఉన్నాయి ఒక అర నిండా తెలుగు పుస్తకాలు కనిపిచే సరికి వెంటనే నేను బ్ల్లాగుల్లో చదివిన తెలుగు పుస్తకాల సమీక్షలూ గుర్తువచ్చి, నేను కూడా తెలుగు సాహిత్యాన్ని ఆదరించే టైము అర్జంటు గా వచ్చేసిందని నాకు అర్ధమైంది.

కాని అసలు చిక్కు అక్కడే వచ్చింది! ఆ తెలుగు పుస్తకాల అర నిండా కొట్టొచ్చినట్టు కనపడుతున్నవి మూడే పేర్లు, యండమూరి, యుద్ధనపూడి, ఇంకా మధుబాబు. మధుబాబుని ముందు లిస్ట్లోనుండి తీసేయొచ్చు, కానీ మరీ యండమూరి, యుద్ధనపూడి అంటే? నా తెలుగు సాహిత్య పఠనారంభం మరీ ఇంత నాటకీయం గా ఉందాలా అని తీవ్రంగా ఆలోచించుతుంటే, అప్పుడు కనిపించింది, ఒక మూలగా తోసేసిన పుస్తకం. మన నెమలికన్ను గారి అభిమాన రచయిత విరచితం....మహల్లో కోకిల. గమనిక : నాకు తెలుగు సాహిత్యం గురించి తెలిసింది చాలా తక్కువనిన్నూ, మరియు, నాకు తెలిసిన పుస్తకాలు/రచయితలు చాలా వరకు నెమలికన్ను బ్లాగు ద్వారానే తెలిసినవనిన్నూ నా గోల వాటిగురించే అనిన్నూ ఇందుమూలంగా యావత్ నాబ్లాగు చదువరులకు తెలియపరచడమైనది.

 మహల్లో కోకిల: పుస్తకం డెబ్భై రూపాయలు. దీని మీద డిస్కౌంట్ ఉందా అని అడిగితే, అరవై ఇవ్వండి మాడం, యాభై తిరిగి ఇచ్చేస్తాను అన్నాడు షాపు వాడు. ఒహ్హో! ఇక్కడ పుస్తకాలు అద్దెకి ఇస్తారన్నమాట! అప్పుడు వెలిగింది నా ట్యూబు లైటు. సరె, మరి పుస్తకం నచ్చితే, అరవై రూపాయలకు ఉంచేసుకోవచ్చు లేకపోతే, రెండు వారాల్లో తిరిగిచ్చేయాలి. ఓక్కే అని పుస్తకం తీసుకుని బయట పడ్డాను. పుస్తకం గురించి చెప్పడానికి నాకు పెద్దగా ఏమీ లేదు గాని, కొంచెం నిరాశపరిచిందనే చెప్పాలి. ముఖ్యం గా నాయిక గారు, ఆ పగటి వేషగాడితో(రాముడు?) అంత ఎక్కువ అటాచ్మెంటు అంత తక్కువ టైములో కలిగించుకోవటం కన్విన్సింగ్ గా లేదు. సరే, మళ్ళీ ఆదివారం పుస్తకం ఇచ్చ్ద్దామని వెళ్ళాను. అదిగో అప్పుడు వచ్చింది నాకీ అద్భుతమైన అవుడియా !!! ఆ షాపు వాడిచ్చే యాభై తీసుకోకుండా మళ్ళీ ఇంకో పుస్తకం అలా అలా అరవై అయ్యే వరకు ఆరు పుస్తకాలు చదివేసి, ఆరు పుస్తకాలు - అరవై రూపాయలు అని టైటిల్ తో ఒక టపా వెయ్యాలని. దాన్లో ఆ ఆరు పుస్తకాలనీ మరీ నాలుక తిరిగిన విశ్లేషణ కాకపోయినా ఏదో నాకొచ్చినట్టు విశ్లేషించాలనీ....

ఒక పుస్తకం ఐపోయింది కాబట్టీ ఆ తరవాత ఏం తీసుకోవాలీ అని తెగ చించడం మొదలుపెట్టాను. పుస్తకాల అర చూస్తే ఒకే పేరు మళ్ళీ మళ్ళీ నా కళ్ళల్లో పడుతూంది. ఎంత కాదనుకున్నా, తెలుగు వాళ్ళని ఒక టైములో ఉర్రూతలూపిన పాపులర్ రచయిత, ఇంకా ఈ మధ్యనే నటుడు కూడానూ ఐన యండమూరి గారి ని ఇంక తప్పించుకోలేను అనిపించింది. అతని పుస్తకాలన్నిట్ల్లోను మంచిది, పాపులర్, ఇంకా మందాకిని అనబడే నాయిక ఉన్న "ఆనందోబ్రహ్మ" తీసుకోవడం జరిగింది. ఈ పుస్తకం వెల అరవై, కాని పది డిస్కౌంటు పోను యాభై కాబట్టి, షాపువాడికి నాకు మధ్య ఏ విధమైన ఆర్ధిక లావాదేవీలు లేకుండానే, పుస్తకం నా చేతికొచ్చింది. ఈ పుస్తకం ద్వారా నేను తెలుకున్న కొన్ని పచ్చి నిజాలు:
 తెలుగులో ఎన్నో సంవత్సరాల క్రితమే సైన్సు ఫిక్షన్ రాయబడింది (కథా కాలం 2050 లో మొదలైయ్యింది మరి)
ఆ రోజుల్లో కూడా మాఫియా గూండాల్ని వాళ్ళు పెట్టుకునే టోపీల ద్వారా గుర్తు పట్టొచ్చు.
అప్పటికల్లా మంగలివాళ్ళు పెద్ద కోటీశ్వరులు ఐపోతారు (ఇప్పటికే అది జరిగేట్టుంది- మొన్న నేను హైర్ కట్ చేయించుకున్నపుడు వచ్చిన బిల్ చూస్తే)
ఇంకా, ఆ రోజుల్లో అమ్మాయిలూ అబ్బాయిలూ మధ్య శారీరక సంబంధాలూ, అవి తల్లిదంద్రులకు తెలియడాలూ, లెక్క తప్పినప్పుడు అబార్షన్లూ అన్నీ కామన్ అయిపోయినా, ఒక వేళ అబార్షన్ ఇష్టం లేకపోతే, ఆ అబ్బాయినే పెళ్ళి చేసుకోవాలి.
ఇంకా చాలా.... కాని ఒకటి మాత్రం నిజం, ఈ పుస్తకం నన్ను అంతగా నిరాశపరచలేదనే చెప్పాలి.

       మళ్ళీ ఆదివారం, ఈ సారి ఆన్ ద ఫ్లై కాకుండా, ముందే ఏ పుస్తకం తీసుకోవాలో అని ప్రిపేర్ అయ్యి వెళ్ళాలని, బ్లాగులు ముందేసుకుని కూర్చున్నా. తీవ్రంగా గాలించి ఒక లిస్ట్ తయారు చేసా... ఆ లిస్ట్ నాలాగా తెలుగు సాహిత్యాన్ని ఆదరిద్దామనుకునే వారి సౌలభ్యం కోసం ఇక్కడ: " వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల - యండమూరి", "సెక్రెట్రీ - యుద్ధనపూడి", "అందమైన జీవితం - మల్లాది" (ఇక్కడ నాకో సందేహం.... చాలా మంది మల్లాదిలు కనిపిస్తున్నారు. ఈ పర్టిక్కులర్ రచయిత పూర్తిపేరు? ) సరే, లిస్ట్ చేతధరించి పొత్తముల షాపునకేగితిని ! కానీ అయ్యో ! యుద్ధనపూడి, మల్లాదిల పుస్తకాలు(లిస్ట్లోవి) అక్కడ లేవు. అయ్యారే, ఏమి సేయవలయును ? నెను, పుస్తకాలు షాపు వాడూ దీక్షగా ఎంత వెదికిననూ తుమ్ములు వచ్చుచున్నవి తప్ప పుస్తకములు దొరుకుటలేదు. హ్మ్మ్... ఇంక నా ఆఖరి ప్రయత్నం గా యండమూరివారిని మళ్ళీ ఆహ్వానించక తప్పలేదు. ఈ సారి నాతోపాటు ఇంటికొచ్చింది వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల ! ఈ సారీ నన్ను రచయిత నిరాశపరచలేదనే చెప్పాలి. నాకు తెలీని ఎన్నో విషయాలు తెలుసుకున్నాను ముఖ్యం గా, రచయిత దగ్గర, చెస్స్ లోనూ, టెలిఫొన్ ఎక్ష్చేంజ్ రంగంలోను ఇంకా గణితంలోను మంచి సమాచారం ఉంది.ఆ రోజుల్లో ఒకే ఊరిలోని టెలెఫొన్ నంబర్లు వేరే వేరే అంకెలతో మొదలయ్యేవి....

 నేను పుస్తకం మార్చ వలసిన ఆదివారం వచ్చేసింది గాని, నా చిన్న బుర్ర ఇంక నేను ఈ సమాచార భాండాగారాల్ని భరించలేనూ అని మొర్ర పెట్టడం మొదలెట్టింది. సరే, ప్రస్తుతానికి ఒక విరామం ప్రకటిద్దాం అని, ఆడపిల్లని జాగ్రత్తగా దిగబెట్టి, నా ముప్పై రూపాయలు పుచ్చుకుని, షాపు వాడు నిరాశగా చూస్తుండగా బయటికొచ్చేసాను. కాని, కనీసం ఈ మూడు పుస్తకాలతోనైనా టపా రాస్తే, నేను పడిన శ్రమకు అర్ధం పరమార్ధం ఉంటాయని.... ఇలా....
ఇంతే సంగతులు,
చిత్తగించవలెను.

తాజా కలం: మిగతా పుస్తకాలూ త్వరలోనే చదివి మళ్ళీ బ్లాగుచెసుకోవాలని ఆశిస్తున్నాను

మీకు ఖద్దరు తెలుసా ?

ఖద్దరు కి పట్టు కి తేడా ఏంటి? ఖాదీ ముసలి వాళ్ళకు లేక రాజకీయ నాయకులకు మాత్రమేనా? ----- ఏంటి ఈ ప్రశ్నలు అనుకుంటున్నారా? ఏం లేదు, ఈ శని ఆది వారాల్లో (8th n 9th jan ) మలేషియన్ టౌన్షిప్లో జరగనున్న ఖాది అవగాహన మరియు అమ్మకం కార్యక్రమానికి ఉపోద్ఘాతం.

ఆనంద్, గోదావరి, హేప్పీ డేస్ మరియు లీడర్ సినిమాల ల ద్వారా ఖద్దరును వాడకాని సామాన్య ప్రజలకు మరోసారి గుర్తు చేయాలనే ప్రయత్నం చేస్తున్న fashion designer అరవింద్ జాషువా Wearable apparel line ప్రదర్శన మరియు అమ్మకం ఈ శని ఆది వారాల్లో (8th n 9th jan ) మలేషియన్ టౌన్షిప్లో జరగనుంది. ఈ కార్య క్రమానికి దగ్గర్లొ ఉన్నవాళ్ళూ వెళ్ళి ప్రొత్సహిస్తారని ఆశిశ్తున్నాను. మీరు వెళ్ళడం కుదరక పోతే దగ్గరలో ఉన్న మీ స్నేహితులకు తెలియజేయవచ్చు.

వేశ్యా వృత్తి కి చట్టబద్ధత ??? ఒక బంపర్ సొల్యుషన్...

ఈ మధ్య, బ్లాగుల్లో ఉన్న ఒక హాట్ టాపిక్... నళిని జమీల్య గారి పుస్తకం మరియు, దాని మీద రక రకాల రియాక్షన్లు. నేను ఆ పుస్తకం చదివాను కాని దాని గురించి పెద్దగా చెప్పుకోవాల్సిందేమీ లేదు. పుస్తకం ఏ విధంగాను, విషయ/శైలి, నన్ను కదిలించలేదు. కాని, సౌమ్మ్య గారు లేవదీసిన చర్చ మాత్రం చాలా ఆసక్తిగా ఫాలో అయ్యాను. చాలా మంది మేధావులు, పెద్దవాళ్ళు, ఎన్నో విషయాలు తెలిసినవాళ్ళు చాలా బాగా చర్చించారు....సరె, ఒక రెండు రోజుల క్రితం ఒక న్యూస్ అర్టికల్ చదివాను - హైదరా బాదులో ఒక కూలిపని చేసుకునే భార్య, భర్త ఒక సెక్షువర్కర్తో ఉండగా చూసి తనని కొట్టింది. అతను చచ్చిపోయాడు.
ఇప్పుడు మనం ఏం చెయ్యాలి? అతను చాలా లీగల్ గా, తనలోని వువ్వెత్తున ఎగసే కోరికని (సైన్సు ప్రకారం దీన్ని మనం అర్ధం చేసుకోవాలి అని ఒకరెవరో అన్నరు) అణచుకోలేక, ఒక లీగల్ సెక్ష్ వర్కర్తో, లీగల్ పనిలో ఉన్నాడు. దీన్ని మనం ఏవిధం గాను తప్పుపట్టకూడదని అక్కడ చర్చలో అన్నారు మరి. సరే, ఇప్పుడు అతని లీగల్ భార్యకి అత్యంత సహజం గా కోపం వచ్చింది (భర్త సెక్షువల్ డ్రైవుని అర్ధం చేసుకున్న మనం మరి భార్య కోపాన్ని కూడా అర్ధం చేసుకోవాలి కద).తను ఆవేశంలో భర్తని కొట్టింది (ఇక్కడ మళ్ళి తను భర్తను చంపాలని కొట్టింది అని కూడా అనలేము) కాని, అతను చచ్చిపోయాడు. సరె, ఇప్పుడు ఈ హత్యకి ఎవరికి శిక్ష పడాలి? ఇక్కడ జరిగింది అంతా లీగల్ ఏ కద? నాకు తెలుసు, ఆవిడ భర్తని కొట్ట్డం తప్పు, ఆవిడ చట్టప్రకారం విడాకులు తీసుకోవాలి అంటారు. కాని, ఎంతో విశాల హ్రుదయంతో భర్త గారి వువ్వెత్తున ఎగసిపడే కోరికని అర్ధం చేసుకున్న మనం, మరి తన భర్త తన కళ్ళముందు వేరే ఆమెతో ఉన్నప్పుడు భార్య పడే ఆవేదనని కూడా అర్ధం చేసుకోవాలి కద? మరి, ఎలాగు వ్యభిచారాన్ని కంట్రోల్చెయ్యలేక లీగలైజ్ చేసినట్టు, ఇల్లంటి చావుల్ని కూడా లీగల్ చావుల్ని చేసేద్దామా? అయ్యో, అలా ఎలా కుదురుతుంది? ఈ భార్యకి శిక్ష పడాల్సిందే అంటె మరి వాళ్ళ ముగ్గురు పిల్లలూ రోడ్డున పడవలసిందేనా? అక్కడ సెక్ష్ వర్కర్ ఏమి తప్పు చెయ్యలేదు, తండ్రి ఏమి తప్పుచెయ్యలేదు, తల్లి తనకు తోచింది చేసింది - పిల్లలు ఇప్పుడు అనాధలు. ఇదీ మన లీగల్ సిస్టం మనకి ఇచ్చే సమాధానం !
హ్మ్మ్.... కాబట్టి, వేశ్యా వ్రుత్తిని లీగల్ చెయ్యటం వన వచ్చే సమస్యలు చాలా ఉన్నాయి. మరి నా బంపర్ ఆఫర్ ఏమిటి? అసలు అక్కడ చర్చించిన మేధావులతా సమస్యని ఒకే కోణం లో చూసారు. అందుకే అక్కడ సమస్య తెగలేదు.కత్తి గారు, ఏదొ ప్రివెన్షన్, క్యూర్ ఇంకా ఏవో ఆప్షన్స్ ఇచ్చారు.... కాని, అసలు సమస్య వేశ్యలు కాదండి బాబు ! అసలు వేశ్య అన్న వ్రుత్తి ఎందుకు వచ్చింది? మగ వాడి అవసరం తీర్చడానికే కద ??? ఎలాగు అక్కడ చర్చలో అందరూ బ్లాగుగుద్ది మరీ చెప్పారు, ఆడవాళ్ళకి కోరిక స్థాయిలో మాత్రమే ఉండేది, మగవాడికి అవసరం స్థాయిలో ఉంటుంది అని! సరే, ఒప్పుకున్నాం, మరి మగవాడి వల్ల లేదా మగవాడి అవసరాల వల్ల వచ్చిన సమస్య కి ఆడవాళ్ళ దగ్గర సొల్యుషన్ ఎందుకు వెతుకుతున్నరు? a problem fully defined is, half solved" కాబట్టి, సమా ధానం కూడా మగవాడి దగ్గరనుంచే రావాలి. అంటె మగవాళ్ళు తమ అవసరాలని చట్ట బద్ధమైన విధం గా తీర్చుకోవాలి. ఇది కూడా పెద్ద కష్టం కాదు, పెళ్ళి చెసుకోవచ్చు. అరె, కాని అంత సింపుల్ గా తేలిపోతుందా ఏమిటి? మగవాడి అవసరాలు తీరాలి కాని పెళ్ళి వద్దు! లేదా, పెళ్ళైనా, భార్య ఒక్కతే ఆ అవసరాలు తీర్చలేదు... కాబట్టి అసలు అవసరమే లేకుండాపోతే ???

హా ??? ఏంటీ?? మగవాళ్ళను, మగ మహారాజులను ఎంత మాటా అన్నావు ??? అంటారా? ఎందుకు అనకూడదు? పెళ్ళి చేసుకోకుండా, లేక, పెళ్ళైనా కోరికతో రగిలిపోతూ, రోడ్డున పడి రేపులు/వ్యభిచారం చేసేబదులు, ఇలాంటి వాళ్ళని Castrade చేసేస్తే ఎంటి తప్పు? దీని వల్ల నాకు తెలిసి ఏ రకమైన శారీరక, మానసిక, సామాజిక నష్టమూ లేదు. సరె, ఇప్పుడు ఈ ఆప్షన్ గురించి కొంచెం వివరం గా మాట్లాడుకుందాం...
>> ఇలాచేయడం సహజత్వానికి, మానవ (మగ) స్వభావానికి విరుద్ధం: మరి సెక్ష్ వల్ల వచ్చే సహజ ఫలితం ఐన పిల్లలు పుట్టకుండా నిరోధించడం (కండొంస్, పిల్స్, ఇంకా ఇతర పద్ధతులు) కూడా మానవ స్వభావానికి విరుద్ధమే కదా? ఒక వేళ అన్ని నిరోధకాలు విఫలం అయ్యి కన్సీవ్ ఐతే అబార్షన్ అనే సొల్యుషన్ చెప్తున్నారు, అది నేచర్కి విరుద్ధం కద? కాబట్టి, ఈ పాయింట్ ని కన్సిడర్ చెయ్యక్కరలేదు.
>> ఇలా జరిగిన మగవాడు సమాజంలో ఎన్నొ వివక్ష/అవమానాలు ఎదుర్కుంటాదు: మరి చట్టప్రకరం గా వేశ్య అని ముద్ర పడిన ఆడది కూడా ఇలాంటి వివక్ష/అవమానాలు ఎదుర్కుంటుంది కదా? పైగా, ఇలాంటి లీగల్ వౄత్తి లో వున్నవారి కి పుట్టే పిల్లల సంగతి ఏమిటి అని ఎవరూ కనీసం ఆలోచించనుకూడా లేదు. కాబట్టీ, ఈ పాయింట్ ని కూడా కన్సిడర్ చెయ్యక్కరలేదు.
>> ఈ సొల్యుషన్ వల్ల జీవితం అంతా అతను సెక్ష్ చెయ్యలేడు: కాదు, కొన్ని పద్ధతుల్లో టెంపరరీ గా కూడా చేసే అవకాసం ఉంది. కాబట్టి చదువు, కెరీర్, ఇలాంటి కారణాల వల్ల ఫెళ్ళిని అప్పుడే వద్దనుకునే వాళ్ళూ ఇలా చేస్తే, పెళ్ళి చేసుకునె ముందు, రివర్సల్ చేసుకోవచ్చు.
>> అప్పటికే పెళ్ళైనవాళ్ళు ??? అప్పటికే పెళ్ళైన వాళ్ళకి అప్పటికే భార్య ఉంటుంది కద? ఓహ్ ! సారీ, భార్య తన అవసరాలన్నీ తీర్చలేదు, ఆవిడకి(అంటే ఆడ వాళ్ళకి అంత కోరికలు ఉండవు కదా..) ఇలాంటప్పుడు, భార్య, భర్త కూర్చుని మధ్యే మార్గం గా ఉండె ఒక మాటకి రావాలి అంటే, ఐతే భర్య తన లిబిడొ ని కొంత పెంచుకుని (ఒక్కోసారి ఇన్ష్టం లేకపోయినా) భర్త అవసరాలని తీర్చడం, లెదా, ఆమె కూడా మొత్తం కోరికలు చంపుకుని భర్త ఈ ఆప్షన్ తీసుకోమని అంగీకరించడం.
>> ఇంకా వున్న సవాలక్ష ప్రశ్నలకి, సవాలక్ష సమాధానాలు ఉన్నాయి.... లేదా, అసలు ముందు ఇలాంటి ఆప్షన్ ఒకదాని గురించి ఆలోచించడం అంటూ మొదలుపెడితే, సమాధానాలు దొరుకుతాయి.

హ్మ్మ్.........కాని అసలు ఏ మగాడు, ఇలాంటి విషయాన్ని కలలో కూడా ఒప్పుకోడు. ఎందుకంటే, మగాడు కాబట్టి. ఒక ఆడది తనకు తాను గా తన శరీరాన్ని ఏ విధమైన ప్రేమ/అనుభూతి లేకుండా, కేవలం డబ్బు కోసం అద్దెకిస్తుందని ఒప్పుకుంటాడు, సెక్ష్ వల్ల కలిగే మాత్రుత్వాన్ని ఆవిడ వొదులుకుంటుందని ఒప్పుకుంటాడు, కాని, తన మగతనాన్ని వొదులుకోవడం అనే ఆలోచనకూడా ఒప్పుకోలేడు. ఏం? అంత చిత్తశుద్ధి ఉంటే, సెక్ష్ డైవ్ ని పెంచడానికి వయగ్రాలు కనిపెట్టినట్టు, దాన్ని తగ్గించడానికి మందులు ఎందుకు కనిపెట్టరు? ఏం? దేశం లో దొరికిన ప్రతీ రేపిస్ట్ కీ ఇలాంటి శిక్ష వేస్తే వచ్చే నష్టం ఏమిటి? చీ, అసలు ఇలాంటి విషయం గురించి ఇలా చర్చించే దఔర్భాగ్యం వచ్చినదుకు ఒక ఆడదానిగా సిగ్గు పడుతున్నాను. ఇంకా ఆడా, మగ సమానత్వం గురించి మాట్లాడె అమాయకుల్ని చూసి జాలి పడుతున్నను. బాంకాక్ లో లాగా, మాంసం కోసం కోళ్ళనిపెంచి నట్టు వ్యభిచారం కోసం ఆడపిల్లల్ని పెంచే రోజు మన దేశంలో రాకూడదని ఆశపడుతున్నాను. నా శరీరం, నా ఇష్టం నేను అమ్ముకుంటాను, నా "వృత్తి"ని కూడా గౌరవించడి అని అమాయకత్వం(ignorance) తో అడిగే నళిని జమీల్యలు ఇంక నా దేశంలో ఉండకూడదని కోరుకుంటున్నాను. ఆఖరుగా, మగవాడికి తన మగతనాన్ని వదులుకునే అవకాసం ఇవ్వాలి గాని, ఒక ఆడదాని రక్త మాంసాలతో కూడిన శరీరాన్ని(ఆడదాని ఆత్మను గురించి అందరూ ఎప్పుడొ మర్చిపోయారు కద!), ఆఫ్ట్రాల్ డబ్బు పారేస్తే వచ్చే ఒక కమ్మోడిటీ (వినియోగ వస్తువు) గా చూసే అవకాశం మన భారత చట్టం ఇవ్వకూడదని..... ఒక సామాన్య భారత మహిళగా ప్రార్ధిస్తున్నాను.

ఒక్క పుస్తకం మీ జీవితాన్ని మార్చేస్తుంది.............. !

అనగనగా ఒక ఆర్కుట్ ప్రొఫైల్. అందులో ఒక అమ్మాయి. ఏదొ తనగురించి నాలుగు ముక్కలు రాసుకుని, కొన్ని ఫొటోలు (చెట్లవీ పుట్టలవీ - అప్పటికి ప్రైవసీ పాలసీ లేదు మరి) పెట్టుకుంది. ఒక రోజు ఒక అబాయి స్క్రాప్ వచ్చింది మీ ఫొటొలు బాగున్నాయీ అని. సరె, ఎదొ స్క్రాప్ వచ్చింది కదాని రిప్లై ఇచ్చింది థాంక్యూ అని. తరువాత రోజు మళ్ళీ అబ్బాయి... మళ్ళీ ఒక పదం రిప్లై... ఇలా ఒక నాలుగు రోజులయ్యాక, ఈ జీవి ఎవరో చూదాం అని ఆ అబ్బాయి ప్రొఫైల్ ఓపెన్ చేసింది. మామూలు అబ్బాయి ప్రొఫిలె...నేను ఆహా నేను ఓహో.... అని ఉంది...కాని బుక్స్: అనె దగ్గర "so and so" అని పెరు చూసి ఆగింది ! ఇప్పుడు అమ్మాయి స్క్రాప్ "హెయ్, మీరు ఈ so and so రైటర్ బుక్స్ ఎమి చదివారు?"--"xyz", "చాలా మంచి బుక్" -- "అవును", ఇలా వాళ్ళు బాగా ఫ్రెండ్స్ అయ్యారు... ఇప్పుడు మన టపా ఆ అబ్బాయి / అమ్మాయి గురించి కాదు, ఆర్కుట్ గురించి అసలే కాదు. ఆ "so and so" రైటర్ "వెరా పనోవ" ఇంకా ఆ "xyz" బుక్ "పెద్ద ప్రపంచంలో చిన్న పిల్లడు".

సెర్యొష కి ఆరేళ్ళొస్తాయి. మరి ఆరేళ్ళ పిల్లడి జీవితంలో అన్నీ వింతలే, విశేషాలే, రోజూ అద్భుతాలే. మన సెర్యొష జీవితం కూడా అంతే. వాడికి అమ్మ ఉంది(నాన్న లేడు యుద్ధంలో చనిపోయాడు), మామయ్య, అత్తయ్య ఉన్నరు ఇంకా బోలెడు దోస్తులున్నారు. వాళ్ళ ఊరిని చిన్న ఊరు అనేఅంటారు అందరూ కాని సెర్యొషకి అది నమ్మసక్యం గా ఉండదు. వాడికి వాడి ఊరు పెద్ద పట్నమే. సెర్యొష మన బుడుగులా అస్సలు కాదు చాలా బుద్ధిమంతుడు, తెలివైనవాడు. వాడి బుర్ర ఒక సందేహాల పుట్ట. వాడికి కథలంటె మహా ఇష్టం, కాని వాడికి కథ చెప్పటం చాలా కష్టమే, ఎందుకంటే వాడికి ఆ కథలనీ ముందే తెలుసాయె. కథలో ఒక్క ముక్క అటూ ఇటూ ఐనా ఊరుకోడు మరి. ఈలోగా వాడి జీవితంలో ఒక గొప్ప విశేషం జరిగింది- వాడికి నాన్న వచ్చాడు.

మరి, తనకి నాన్న ఉంటే మంచిదా లేకపోతే మంచిదా? అని ఆలోచనలో పడిన సెర్యోషకు, నాన్న ఉంటేనే మంచిదేమోలే అనిపిస్తుంది. వాడి నేస్తులు కూడా వాడి ఉద్దేశాన్నే బలపరుస్తూ అంటారు " ఒరే, నీకు ఏమీ పర్వాలేదురా, మీ కొత్త నాన్న మంచివాడేలే, నీకు మరేమీ తేడా ఉండదు రా". ఈ పుస్తకం అంతా సెర్యొష కీ వాళ్ళ కొత్త నాన్నకీ ఉన్న బంధాన్ని, అది ఎలా ఏర్పడిందీ అనే విషయాన్ని మనకి తెలియజేస్తుంది. అది కూడా సెరొష కళ్ళతోనే చూపిస్తుంది. తనకు కావాల్సిన ఆట బొమ్మ విషయం నుంచి, చెల్లి కావాలా తమ్ముడు కావాలా అనే విషయం వరకూ, తను ఎప్పుడైనా చనిపోతాడా అనే సందేహం నుండి, షాపులో అటెండరు అంటె ఎవరు అనే విషయం వరకు... సెర్యోషకు సంబంధించినా ప్రతిచిన్న నలుసు విషయంలోనూ వాళ్ళు ఎలా ఒక్కోమెట్టు కలిసి ఎక్కారో అని ఈ పుస్తకం చెప్తుంది. ఇక సెర్యోష జీవితం లోని ప్రతీ విషయంలోను వాడి కొత్త నాన్న ఎలా ఇంఫ్లుఎన్స్ చెసాడు అనేది ఈ చిన్న పుస్తకంలోని విషయం.

ఈ పుస్తకం, ఒక చిన్న పిల్లడి ద్రుష్టి నుంచి రాసిన, ఆ కాలంలోని కుటుంబ మరియు సంఘ జీవితాన్ని బాగా ప్రతిబింబిస్తుంది. సెర్యొష వాళ్ళ అమ్మ వాళ్ళు కొంచెం అంతస్థు, పలుకుబడీ ఉన్నవాళ్ళైనా వాడి నేస్తులు మాత్రం అన్ని రకాల వాళ్ళూ - తల్లీ, తండ్రీ లేక పెత్తల్లితో ఉండే జేన్య నుంచీ... మాహాసముద్ర నౌకాయానంలో పెద్ద కేప్టేన్ ఐన మామయ్య ఉన్న వాన్య వరకూ - ఉంటారు. ఇకపోతె, మన వాడికి అత్యంత ప్రియ మిత్రుడు షూర వాళ్ళ నాన్న లారీ డ్రైవరు, ఇంక పక్కింటి లీదా ప్రపంచంలో అందరికన్నా పెద్ద చాడీకోరు ! ఇక, కొత్త నాన్నతో వచ్చిన కొత్త చుట్టం ముత్తవ్వ చనిపోయినప్పుడు చేసే అంత్య క్రియలు, వాస్య మామయ్య రావటం, పచ్చబొట్ల ప్రహసనం, వాడికి జబ్బు చెయ్యటం , జైల్లోపడి వచ్చిన అతనితో సంభాషణ, శీతాకాలం వల్ల వచ్చే అంతులేని విసుగు... ఇలా ప్రతి రోజు వాడితో పాటు మనం కూడా నడుస్తూ ఉంటాం. వాడికి కలిగే ప్రతి అనుభూతీ, మనంకూడా అనుభూతిచెందుతూ ఉంటాం. చిట్ట చివర, వాళ్ళ నాన్నకి ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యి, వాడిని వదిలి వెళ్ళాల్సి వచ్చినప్పుడు మనం కూడా వాడితో పాటు ఒక్క కన్నీటిబొట్టు కారుస్తాం.

వేరా పనోవ పేద్ద రచయిత అవునో కాదో నాకు తెలియదు (రష్యాలో మాత్రం ఆవిడకి కొన్ని అవార్డులు వచ్చాయి అని చదివాను). ఆవిడ పుస్తకాలు నేను రెండే చదివాను. కాని రెండూ నాకు చాలా నచ్చాయి. ముఖ్యంగా "పెద్ద ప్రపంచం లో చిన్నపిల్లడు" చాలా ఆర్ధ్రమైన పుస్తకం. చిన్న పిల్లల సాహిత్యం అంతే నాకుగుర్తువచ్చే పుస్తకాల్లో మొట్టమొదటిది. ఈ పుస్తకం రాదుగ వారి ప్రచురణ నాదగ్గర ఉంది (పదిహేనేళ్ళ క్రితం విశాలాంధ్ర బుక్ షో లో కొన్నాను). ఇప్పుడు ప్రచురణలో ఉన్నదని అనుకోను.

పుస్తకంలో నాకు నచ్చిన ఇంకొన్ని విషయాలు:

పుస్తకమంతా సెర్యోష మాటల్లోనే ఉంటుంది. అంటె, ప్రతి పాత్రా, అమ్మ, పాష అత్తయ్య, తోస్య అత్త... ఇలా... మనం పుస్తకమంతా వాడి కళ్ళతోనే చూస్తాం.

చాలా చిన్న పుస్తకం ఐనా, చలా విషయాలు కవర్ చేసినట్టు అనిపిస్తుంది. అంటె, వాడి దొస్తులు, ఆటలు, ఆశలు, ప్లానులు, ఆలోచనలు, సందేహాలు ఇంకా చాలా చాలా...

చిన్న పిల్లల కోసం రాసిన పుస్తకమే ఐనా, పెద్దవాళ్ళకు కూడా బాగా నచ్చేవిధంగా ఉంటుంది. (ఈ పుస్తకాన్ని నెను గత పదిహేనేళ్ళలో చదివిన ప్రతిసారీ ఒకేరకమైన ప్లెజర్తో చదివాను).

ఇంక అన్నింటికన్నా నాకు నచ్చే అతి ముఖ్యమైన విషయం.... అన్ని రష్యన్-తెలుగు అనువాదాల లాగానే, ఈ పుస్తకంలో భాష కూడా చాలా అద్భుతం గా ఉంటుంది.
*************************************************************************************
అది సరే, కాని ఆ టపా టైటిల్ ఏంటి? దానికీ దీనికీ లంకె ఏంటి? ఆ ఆర్కుట్ అబ్బాయి అమ్మయి ఏమయ్యారు అంటారా ??? ఈ వారాంతానికి మా పెళ్ళయ్యి రెండేళ్ళు ;)

అమెరికా అబ్బాయిలు !

టట్టడ... టట్టడ... టట్టడ...టడట్టడట్టంటట్టండం...టడట్టడట్టంటట్టండం.....
నేను: హల్లో
అట్నుంచి : ఒస్సే నిద్ర మొహమా, ఎంతసేపు పడుకుంటావ్, లెగు!
అలవాటైన తిట్లు వినిపించి కాల్ చెసింది తబి(మా కసిన్) అని గుర్తించాను.
నేను: అబ్బా, మంచి నిద్రలో లేపేసావే, మ్మ్ చెప్పు ఏంటి విశేషాలు?
తబి: ఏమే, మామయ్య(అంటె మా డాడీ) నీకు పెళ్ళి చెయ్యాలని ఎంతో ఆశపడుతున్నరు కద,
నేను: ఊ
తబి: కాని నువ్వు ఎవరికీ నచ్చట్లేదు కదా...
నేను: ఆగు, నేను ఎవ్వరికీ నచ్చడం కాదు, నాకే ఎవ్వరూ నచ్చట్లేదు.
తబి: సరెలె, ఏదో ఒకటి, మొత్తానికి నువ్వు ఎవ్వరినీ ok చెయ్య్ట్లెదు కాబట్టి, మన వైజాగ్ గేంగ్ తరుపున నీకు ఒక అద్భుతమైన అవుడియా...
నెను: నువ్వు సుత్తి ఆపి విషయం చెప్పు
తబి: అదె, నువ్వేమో గడ కర్రంత ఉన్నావు, అనకాపల్లి ఐనా అమెరికా లెవెల్ మైంటైన్ చేస్తావు, నీకు ఈ ఇండియా వాళ్ళు ఎలాగు నచ్చరు, నువ్వు ఎలాగు అమెరికా వెళ్తున్నవు కాబట్టి, అక్కడే ఎవడొ ఒక మంచి అమెరికా అబ్బాయిని చూసి లైన్లొ పెట్టెయ్ (నీకు మా అందరి సప్పొర్ట్ వుంటుంది) నువ్వు అమెరికా వాడ్ని పెళ్ళి చెసుకుంటే మేము కూడా అప్పుడప్పుడూ అమెరికా రావచ్చు... ఏమంటావ్?
నేను: .....
తబి: ఒస్సే, ఉన్నావా?
నేను: ఆ.... ఉన్నాను...
తబి: హ్మ్... ఉన్నాను, విన్నాను కాదు, నేను చెప్పిన విషయం బాగా ఆలొచించు.ఆల్ ద బెస్ట్ !
********************************************************************
నేను ఫ్లైట్ ఎక్కే రోజు రానే వచ్చింది. మొదటి సారి కాబట్టీ, మలేసియా వెళ్ళేవరకు, ఫ్లైట్ అట్టెండెంట్స్ ని చూడటం, వాళ్ళు పెట్టింది తినాలా వద్దా అని సంశయించటం, హెడ్ఫోన్స్ తగిలించుకుని పాటలు వినటం, వీటితో సరిపోయింది. కాని, మలేసియాలో ఎక్కిన ఫ్లయిట్ 18 అవర్స్... ఇంక మా తబి చెప్పిన విషయం గురించి ఆలోచించడానికి టైం దొరికింది. ఆలోచించగా చించగా.... నాకు కూడా ఇదేదో బాగానే ఉన్నట్టుంది, ఐనా ఒక రాయేస్తె పొయేదేముంది అని డిసైడ్ అయ్యాను. ఇంక చూస్కో, ఆహా, ఆ వచ్చేవాడు (నచ్చేవాడు) ఎలా ఉండాలా అని తెగ ఆలోచనలు. టాం క్రూస్, బ్రాడ్ పిట్ మరీ క్యూట్ టైపు, పోని మెల్గిబ్సన్, రిచర్డ్ గేర్ మరీ ముసలి ముఖాలు పోని బెన్ ఏఫ్లెక్? అబ్బా, బాగుంటాడు కదా... ఐనా మరీ అంత స్పెసిఫిక్ గా వద్దులే, కొంచెం కొంచెం దగ్గరలో ఉన్నా పర్వాలేదు..... ఇలా ఆలోచిస్తూ పడుకున్నా....
******************************************************************************
సరె, అమెరికా వచ్చేసాం, మనకి అమెరికా వాళ్ళతో ఇంటెరాక్షన్ అయ్యేది ఆఫీస్ కాబట్టి ముందు నా వేట(ఇంతకన్న కర్రెక్ట్ పదం దొరకట్లేదు మరి) అక్కడె మొదలుపెట్టలి అనుకున్నా. ముందు గా, నా టీం - ఇద్దరు ఇండియా వాళ్ళు (అందులో ఒకడు మా బాసు), ఒక చైనా వాడు, ఒక పాకిస్తాని వాడు (గ్ర్ర్...), ఇంక ఫైనల్గా ఇద్దంటే ఇంద్దరే ఇద్దరు అమెరికా వాళ్ళు: వాళ్ళల్లో ఒకడు అంకులు(ఒక పెళ్ళి+ ఒక డైవర్స్+ ఒక పిల్ల+ లుక్స్లో దగ్గర దగ్గర మన బ్రహ్మ్మనందం లాగ అనుకోవచ్చు), ఇంక మిగిలింది ఒక అమెరికా పిల్లోడు: వీడు పాపం చాలా మంచి వాడు, హైటు వైటు బాగానే ఉన్నాడు, మాంచి రంగు. ఎంత రంగంటె, మనిషి తెలుపు, జుట్టూ తెలుపు,కళ్ళు తెలుపు, కనుబొమ్మలు తెలుపు, కనురెప్పలు కూడా తెలుపే. పాపం అనకూడదు గాని, మొదట చూసినప్పుడు దడుసుకున్నాను. పైగా వాడు నాకు కౌంటర్పార్ట్, చాలా చిన్న పిల్లోడు. అప్పుడె కాలేజి పూర్తి చేసుకుని వచ్చాడంట. సరె, ఇక చేసేదేముంది, ఐనా అస్సలు మన పెర్సనల్ లైఫు, ప్రొఫెషనల్ లైఫు కలప కూడదు కద, వెరే దారి వెతుకుదాంలే అని సరిపెట్టేసాను.
**********************************************************************************
అమెరికా లో మొదటి ఆదివారం- అప్పుడే లేగిసిన హిమ నన్ను చూసి కెవ్వుమని ఒక కేక పెట్టింది. అవును మరి, రోజు అదరూ లేచి రెడీ అయ్యి వెళ్తూ వెళ్తూ ఒక తాపు తంతే, అవి కూడా లెక్కబెట్టుకుని, అందరూ తన్నేక మాత్రమే లెగిసే నేను, ఆ రోజు తొమ్మిదిన్నర కల్లా లేచి, స్నానం చేసి, రెడీ అయ్యి వుండటం చూసి దడుసుకుని వుంటుంది. దెబ్బకి బద్ధకం గా దొర్లుతున్న మా వాళ్ళంతా లేచి వచ్చారు. ఏంటి సంగతి? ఈ వాళ ఆది వారం కదా. ఐతే? చర్చ్ కి వెళ్ళాలి కద. ఏంటీ నువ్వు ఇప్పుడు చర్చ్ కి వెళ్తావా? అవును కదా మరి! ( అప్పుడే మా వాళ్ళందరి ముఖాల్లోనూ ఒక పేద్ద అవుడియా కళ కళ లాడి పోతూంది) హే నువ్వు చర్చ్ కి వెళ్ళి, అక్కడ ఒక మంచి అమెరికా అబ్బయిని పడెయ్యాలి! అందరూ కలసికట్టుగా తీర్మానించేసారు. హ్మ్మ్...ఒరి, అమాయకులారా, ఈ విషయం నాకు ఇండియా లో ఉన్నప్పుడే తెలుసు అని మనసులోనే అనుకున్నా. జిగ్ జిగేలుమని(చార్మినార్ దగ్గర కొన్న) సల్వార్ వేసుకుని, చర్చ్ కి బయలుదేరాను.......ఇంటికి వచ్చేసరికి అందరూ ఆవేశం గా ప్రశ్నలెయ్యటం మొదలు పెట్టరు: హెయ్, ఎంతమంది అబ్బాయిలు పరిచయం అయ్యారు? ఎలా ఉన్నారు? బాగా మాట్లాడారా? మాకు కూడా పరిచయం చెయ్యాలి అంటూ... సారీ, నేను అస్సలు చర్చ్ కి చర్చ్ కోసమే వెళ్ళాలి అని డిసైడ్ అయ్యాను. ఇంకెప్పుడూ ఈ అవుడియాని చర్చ్లో మాత్రం ఫాలో అవ్వను- సీరియస్ గానే చెప్పేసాను. ఫ్లాష్ బాక్లో జరిగింది ఇది: రోజు ఆఫీస్ కి వెళ్ళె దారిలో ఉండే చర్చ్, మాకు చాలా దగ్గర. చాలా గంభీరం గా, చుట్టూ పక్కల పెద్ద పెద్ద చెట్లతో చూడముచ్చటగా ఉంది చర్చ్. దగ్గరకు వెళ్ళేసరికి లోపలినుంచి మ్యుసిక్ వినిపిస్తూంది.అరె, లేట్ అయినట్టూన్ననే అనుకుంటూ లోపలికి నడిచాను.అషురర్స్ ఎవ్వరూ కనిపించలేదు. ఐనా మనకి చర్చ్ కొత్తేమిటి అనుకుని ఒక బెంచ్లో కూర్చుని, రెండు ముక్కలు ప్రార్ధనచేసుకుని, కళ్ళు తెరిచాను. ఒక హిం (మన అన్నమయ్య కీర్తనల టైపు పాత పాట) పాడుతున్నారు. క్వయర్ టీం అంతా కొంచెం పెద్దవసువాళ్ళే ఉన్నారు అనుకుంటూ చుట్టూ చూసాను. అంతె, ఒక్కసారిగ షాక్ తిన్నాను! ఏదొ యునిఫాం ఆ అన్నట్టు అన్ని తెల్లటి ముగ్గుబుట్ట తలకాయలే తప్ప ఒక్క మామూలు తలకాయ కూడా కనిపించలా. పైగా పాటలు హింస్ మాత్రమే పాడారు. అస్సలే నాకు ఇండియాలో మాంచి హెప్ అండ్ హపెనింగ్ చర్చ్ అలవాటు. ఏంటి ఇది గాని ఏమైనా సీనియర్ సిటిజన్స్ కి స్పెషల్ చర్చ్ గాని కాదు కదా అనుకున్నా... కాని నాకు తెలిసి అలాంటి తెడాలేమీ ఉండవే!!! హ్మ్మ్... ఎంటొ ఇండియా లొ మన సంస్కృతి నాశనం ఐపోతుందీ అని అంటూ ఉంటారు కదా అలానె అమెరికా లొ చర్చ్లు కూడా ఇలా ఐపొయాయేమొ, ఇక్కడ యంగ్ వాళ్ళెవరూ చర్చ్లకి రారేమొ! దేవా ఏమిటి నాకీ పరీక్ష? ఫ్లీస్ నేను ఈ అబ్బయిల వెతుకుడు ప్రోగ్రాం చర్చ్లో మానేస్తాను గాని నాకు ఒక మంచి చర్చ్ చూపించు అని కమ్మిట్ ఐపోయాను.
***********************************************************************************
రోజులు ఇలా గడిచిపోతున్నై, నా అవుడియా ఇంకా వర్క్ అవుట్ అవ్వటం లేదు. ఒక రోజు మా బాసు నన్ను, హిమ ని పిలిచి చెప్పాడు, మేం కోర్ టీంతో 3 వీక్స్ వర్క్ చెయ్యలి అని. ఇద్దరం ఎగురుకుంటూ వెళ్ళాం. కోర్ టీం మానేజర్ వాళ్ళ టీం ని పరిచయం చేసాడు. హమ్మయ్య, వీళ్ళంతా అచ్చుముచ్చు అమెరికనులే పైగా అందరూ చూడ్డానికి బాగానే ఉన్నారు(కొంచెం అంకులిష్ గా ఉన్నా సరె). " Ruth will work with Andrew here!". Andrew! పెరు బాగుంది కదా అనుకున్నా, మనిషి కూడా బాగున్నాడు. మంచి హైటు వైటు, కండలు తిరిగిన చేతులు, కొటెరులాంటి ముక్కు, రంగు రూపు, తళ తళ లాడె తెల్లటి గుండు! అవును, నున్నటి గుండు! కాని గుండుదేముంది కావాలంటె జుట్టు పెంచుకోవచ్చు, లెకపోతె కావలసిన విగ్గు తగిలించుకోవచ్చు... నాకు ఓక్కే!! నాకు KT ఇచ్చేటప్పుడు వాడి లాప్టాప్ చూసాను. వాల్ పేపర్ లొ హార్లీ డెవిడ్సన్ బైక్ ఉంది. వాడిదెనంట...బాగా మాట్లాడాడు. సరె, ఆ రోజు ఫ్రైడే. నెను సీరియస్ గా పని చెసుకుంటున్నా లాబ్లో. వచ్చి పిలిచాడు కింద ఏదొ పార్టీ అవుతుంది రా అని. నువ్వు వెళ్ళు పని అయ్యక వస్తాను అన్నాను. ఊహూ, మళ్ళీ పిలిచాడు, నాకు పని ఐపోతే వీకెండ్ కి టెన్షన్ ఉండదు అని ఉంది. వాడు మళ్ళీ అన్నడు "Come on Ruth, it's free food out there!" ఆ ఎంటీ??? వోరేయ్, ఫ్రీ గా వస్తుంది కదా అని నన్ను రమ్మంటున్నవా.. హ్మ్మ్.. నేను రాను పో! అని చెప్పేసాను.ఇంకేముంది, వాడి మీద ఉన్న మొత్తం ఇమేజ్ పాడైపొఇంది.చీ... అసలు ఈ అబ్బయిలందరూ ఇంతె!!!
**********************************************************************************
ఏంటో నెను వెల్లిపోయే రోజు వచ్చేస్తొంది గాని, నా కల మాత్రం తీరటం లేదు. ఆఫీస్ లొ విస్తా రిలీజ్ పార్టీ. మా పక్క బిల్డింగ్ పార్కింగ్ అంతా కళ కళ లాడిపోతుంది. అక్కడ తినేవాడికి తిన్నంత, తాగేవాడికి తాగినంత, ఆడేవాడికి ఆడినంత మ్యుసిక్ ఇంక ఏవొ మస్సజులు, కాన్సర్టులు, మేజిక్లు, మాస్కులు, కర కరాల మ్యుసిక్ బేండ్లు... అబ్బా కళ్ళు చెదిరిపొయేలా ఉంది. మా గేంగ్ అందరికీ ఒక్కే ప్రోగ్రాం నచ్చట్లేదు అందుకని ఇద్దరిద్దరుగా విడిపోయి అన్ని కవర్ చేస్తున్నాము. నేను, నీలు ఒక కంట్రీ మ్యుసిక్ స్టాల్ దగ్గర చాలాసేపు ఉండిపోయాము. లేచి వచ్చేసరికి మా వాళ్ళెవరూ కనిపించలేదు. సరె, మనమే తిరుగుదాం అనుకుని ఇంకొ చోటకి వెళ్ళాం. అక్కడ ఒక బేండ్ ఏదొ రాక్ నంబర్లు వాయిస్తున్నారు. స్టేజ్ ముందు ఒక గుంపు ఊగుతూ తూగుతూ ఉన్నరు, కొంతమంది తెగ చిందులేసేస్తున్నారు. ఆహా! కర్రెక్ట్ ప్లేస్కి వచ్చాం అనుకున్నాం. చుట్టు మాకు తెలిసిన వాళ్ళు గాని, మేం తెలిసిన వాళ్ళు గాని లేరు. అబ్బ, అమెరికా వచ్చినా ఒక్క పబ్కి కూడా వెళ్ళలేదనె లోటు లెకుండా ఆ డాన్స్ ఏదొ ఇక్కడె చేసేస్తె పొలా, అని ఇద్దరం ఒక మూలకెళ్ళి మొదలెట్టాం... ఫుల్ల్ తీన్మార్...అలసిపోయి పక్కకు వచ్చేసరికి, ఎవరొ వచ్చి మాకు ఫొటో తీస్తాము అని ఆఫర్ చేసారు. సరె అని అతనితో మాట్లాడుతున్నాం. అప్పటి వరకు అక్కడే ఒక టేబిల్ దగ్గర కూర్చుని ఉన్న ఒక అతను వచ్చి అన్నడు "you guys are from building #.... right?" "yeah" చెప్పాం. "I've seen you guys there". "oh! you work there too". "yup! hey, will you have dinner with me some time? " "హా???" నీలు నోరు తెరుచుకుని నా వైపు చూస్తుంది నెనేమంటానొ అని.నాకు అస్సలు మైండ్ బ్లాంక్ అయ్యింది. ఎలాగో నట్టుకుంటూ చెప్పాను " well, I don't think it's a good idea". "come on.... one dinner ", "ok, i will think about it " ఏదొ చెప్పి తప్పించుకుందామని చెప్పాను."sure, do call me up... my office is #...". "yeah sure,nice meeting you ,bye! " చెప్పి పరిగెత్తుకుని వచ్చేసాం అక్కడనుండి. తర్వాత ఆలొచిస్తే అనిపించింది, ఎందుకు అలా చెప్పాను? అక్కడ అందరూ తాగేసి ఉండగా, ఆ అబ్బాయి ఒక్కడే సోబర్ గా ఉన్నాడు. చూడ్డానికి కూడా పెద్ద బాధాకరంగా ఏం లేడు. మరి? ఏమొ మరి, నాకు అంత సీన్ లెదేమొ.... ఐనా ఇలాంటివన్ని సినీమాల్లోనే గాని, నిజం లైఫ్లో వర్క్ ఔట్ అవుతాయా ఏంటి???
**********************************************************************************
ఐనా, వేరెవాళ్ళు వచ్చి నన్ను అడిగేదేంటి, నేనే ఎవరినైనా సెలెక్ట్ చేసుకోవచ్చు కదా...వెంఠనే నా మెదడులో ఒక మెరుపు....రోజు ఆఫీస్ రాగానె ఎవరు ఆన్ లైన్ లొ ఉన్నాడో లెదో అని చెక్ చేస్తానొ, ఎవరు కనిపిస్తారొ అని పని ఉన్నా లేకపోయినా వాడి ఆఫీస్ ముందు తిరిగుతానొ, ఎవడు పొరపాట్న పేంట్రీ లో హాయ్ చెప్తే నేను ఆ రోజంతా భూమిమీద నడవనో... వాడే, వాడే గ్రెగ్! మనిషి ఆరున్నర అడుగుల పొడుగుంటాడు, దానికి ఇంచుమించు సమానమైన వెడల్పు కూడా ఉంటాడు. పింక్ గా ఉండే బూరెబుగ్గలు, వారం రోజులు షేవ్ చెయ్యని గడ్డం, ఇంకా మీదనించి కింద వరకు ఒక షెర్లాక్ హొంస్ కోట్. కాని నా ఆవేశానికి కారణం ఇవేవి కాదు. నేను ఎప్పుడు వైస్ట్ లెంగ్త్ జుట్టు మైంటైన్ చేస్తాను. నాది నల్లటి వత్తైన సిల్కీ జుట్టు. నా జుట్టు కి చాలా మంది ఫాన్స్, ACs... మరి అలాంటి జుత్తుకి సరితూగే జుత్తు మన గ్రెగ్ సొంతం. మరీ నా జుట్టంత పొడుగు కాకపోయినా, ఒకమాదిరి పొడుగ్గా, వత్తుగా, సిల్కీగా.... మిలమిలలాడె బంగారు జుత్తు. అవును, వాడి బ్లాండ్ హైర్ చూసి నేను కుళ్ళుకోని రోజులేదు. వాడు దాన్ని ఒక్కోసారి పోని వేసుకునే వాడు, ఒక్కోసారి సగం జుట్టు కి బాండ్ పెట్టేవాడు, ఒక్కోసారి ఫ్రీ గా వదిలేసేవాడు. ఏం చేసినా ఎలా ఉన్నా ఆ జుట్టు మాత్రం సూపర్!!! కాని, జుట్టు కోసం ఒక అబ్బాయి నచ్చేయవచ్చా? ఎందుకు కాదు? మరి ఆ అమ్మాయి జుట్టు చూసి పెళ్ళి చేసుకున్నాను అనే స్టేట్మెంట్ ఎన్ని సార్లు వినలేదు? కాని.... ఏమొ, ఈ కంఫూషన్ లొంచి బయటపడేలోపు నా ట్రిప్ ఐపోయింది. ఇంక తన గురించి తెలుసుకునే అవకాశం గాని, ఆవేశం గాని లేవు. ప్చ్చ్!!!
***********************************************************************************
టట్టడ... టట్టడ... టట్టడ...టడట్టడట్టంటట్టండం...టడట్టడట్టంటట్టండం......
ఆబ్బా, మచి నిద్రలో ఎవర్రా బాబు డిస్టర్బెన్స్... పేరు చూస్తే తబి... హ హా అనుకుని, ఫోన్ లిఫ్ట్ చెయ్యకుండా దిండుకింద పెట్టేసి పడుకున్నా...
అక్కడ తబి కి నా డయలర్ టోన్ లో పాట వినిపిస్తుంది....

ఓ హో హో హో...
మేడ్ ఇన్ ఇండియా....మేడ్ ఇన్ ఇండియా....
ఎక్ దిల్ చాహియే ...మేడ్ ఇన్ ఇండియా.....

అమెరికా భోజనంబు.... వింతైన వంటకంబు

మా టీం లో అమెరికా వెళ్ళొచ్చిన వాళ్ళందరికీ ఒక కామన్ ఎఫెక్టు ఉండేది. అది, బరువు తగ్గడం. మరి దేశం కాని దేశం లో, అసలే వంట సరిగ్గా రాకుండా, రోజూ బయట తినే అవకాశం లేక వాళ్ళంతా బక్కచిక్కిపోయి వెనక్కి వచ్చేవాళ్ళు. నేను మమూలుగానే BMI కి మైనస్ లో ఉంటాను, దాంతోటి అందరూ భయపెట్టడం మొదలుపెట్టారు వచ్చేసరికి నువ్వు మాయం ఐపోతావు, స్కెలిటన్ లా తయారౌతావు అని. నాకు మనసులో కొంచెం బెరుకు గానే ఉన్నా, సీనియర్స్ ఉన్నారులే అనే ధైర్యం తో ఫ్లైట్ ఎక్కేసాను. ప్రయాణంలో తిన్న తిండి గురించి ఎంత తక్కువ చెప్తె అంత మంచిది. మా పోర్ట్ ఒఫ్ ఎంట్రీ LA ఏర్పొర్ట్లో ఏమైనా తినాలని మా వాళ్ళంతా అన్నారు(మరి ఆఫీస్ డబ్బులిస్తుంది కదా). సరే, అక్కడో రెస్టారెంట్ ఉంటె వెళ్ళాం. నాకు సడెన్ గా కడుపులో తిప్పడం మొదలయింది. బాబోయ్ ఏంటీ కంపు?? అడిగాను. హ్మ్మ్ అమెరికాలో ఇంతే అలవాటయ్యే వరకు ఇలాగే ఉంటాది తర్వాత్తర్వాత నువ్వే సెట్ అయిపోతావులే అని చెపారు. అందరూ బర్గర్లు అవీ తింటుంటె, నేను మాత్రం వీలైనంత దూరంలో కూర్చుని ఐస్ క్రీం తిని సరిపెట్టాను.


సియాటిల్ చేరేసరికి అర్ధరాత్రయ్యింది. తిన్నగా తెలిసిన వాళ్ళింటికెళ్ళాము. తీరా అక్కడికెళ్ళేసరికి తెలిసింది వాళ్ళంతా లాంగ్ వీకెండుకి ఏదొ ట్రిప్ కెళ్ళారంట. ఫోన్ చేస్తే మీరు వొండుకొని తినేయండి మేం వచ్చెసరికి టైం పడుతుంది అని చెప్పారు. అందరం పిచ్చపిచ్చగా అలసిపోయి ఉన్నాం పోనీ రేపు ఉదయాన్నే తినొచ్చులే...నేను అస్సలు ఒప్పుకోను! మీరంతా ఏదొ గడ్డి ఐనా తిన్నారు, నేను మాడిపోతున్నాను అని తీవ్రంగా వ్యతిరేకించేసరికి సరేలే అని బియ్యం మాత్రం కుక్కర్లో పోసి, మాతో వచ్చిన అబ్బాయిని అడిగాం పచ్చళ్ళు ఏమైనా తెచ్చావా అని. తెచ్చావా ఏంటి? ఒక చెకిన్ బేగ్ మొత్తం పచ్చళ్ళే అని చూపించాడు. ఏంటిది? ఇక్కడ గాని పచ్చళ్ళ కొట్టు పెడదామనుకుంటున్నవా అంటె, హి హి కాదు, ఇక్కడున్న మనవాళ్ళ ఆర్డర్ ఇది అని చెప్పాడు(అక్షరాలా 20 కేజీల అచ్చ తెలుగు పచ్చళ్ళు). కుక్కర్ అవ్వగానే వేడి వేడి అన్నంలో పచ్చడి వేసుకుని తిన్నాక గాని శాంతించలేదు నా ఆత్మా సీత.


రెండ్రోజుల్లో ఇల్లు, ఆఫీస్ అన్ని సెట్లయ్యాయి. ఇండీయా నుంచి లిస్ట్ ప్రకారం తెచ్చుకున్న ఉప్పులూ పప్పులూ అన్నీ సర్దుకున్నాం. రోజుకిద్దరు చొప్పున వంట కి వంతులు వేసుకున్నాము. నేను హిమ ఒక టీం. మా వంతు రోజున ఆఫీస్ నుంచి ఆత్రం గా ఇంటికి వచ్చాను. హిమ, ఏం వండుదాం? హ్మ్మ్... ఆలూ?(నా ఉద్దేశం ప్రకారం ఆలూ వండటం అన్నింటికన్నా సులువు). సరే, నేను రెడీ అయ్యి వచ్చేలోపు ఆలూ కట్ చేసి ఉంచు అని హిమ లోపలికి వెళ్ళి, ఒక పది నిముషాల్లో తిరిగి వచ్చింది. ఏవీ ఆలూ అని అడిగింది. నేను ఉత్సాహంగా చూపించాను. బాగా కడిగిన అరడజను ఆలూలు, ఇంకా ఒక తళ తళా మెరిసేలా నునుపుగా చెక్కుతీసిన ఆలూ. ఏంటి ఇప్పటివరకు నువ్వు చేసింది ఇదా?? మరి నాకు వంట రాదు కదా, నేను కొంచెం మెల్ల మెల్లగా చేస్తుంటాను అన్నీ అని చెప్పాను. పైగా నాకు తెగ చాదస్తం, కడిగిందే కడుగుతూ, తొక్కలు ఎక్కడా ఒక్క చిన్న పిసరు కూడా మిగలకుండా పీల్ చెయ్యడం, అన్ని ముక్కలూ ఒకే సైజు, షేపులో వచ్చేలా కట్ చెయ్యటం ఇలా.... ఇక అప్పటికే ఆకలితో మాడిపొతున్న మావాళ్ళంతా తీవ్రంగా అభ్యంతరం తెలియజేసాక, ఇంక నా వల్ల కాదులే అని, నన్ను బియ్యం కడగమని, తనే చేసింది ఆలూ. నేను బియ్యం కొలిచి, కడిగేలోపు ఆలూ కూర ఐపోయింది. ఇక జనాలకి అర్ధం అయింది నా వంట ప్రతాపం. నా వంతు వచ్చినప్పుడల్లా ఎవరో ఒకరు వాలంటరీ గా హెల్ప్ చేసేవాళ్ళు. నేను బలవంతం గా చేస్తానన్నా చేయనిచ్చేవారు కాదు.
అసలు నన్నంతలా ఆడిపోసుకుంటారు గాని, మా వాళ్ళంతా వంటలో అంతంత మాత్రమే. హిమ, నీలు మాత్రం బాగానే గరిట తిప్పగలరు. ఇక మిగతా వాళ్ళ వంటలు రక రకాలుగా ఉండేవి. మచ్చుకి,
జాంకాయ్- చేమదుంపల ఫ్రై: ముందు చేమదుంపలని తొక్కతీసి ఉడకబెట్టాలి. జాంకాయ్, చేమదుంపలు ఉడకపెట్టాక తొక్కలు తియ్యాలి అని నాకు అనుమానంగా ఉంది. చీ నువ్వు కూడా నాకు చెప్పేస్తున్నావా?? నేను సీనియర్ని గుర్తుంచుకొ! సరే, తొక్కతీసి ఉడకపెట్టిన చేమదుంపలు కొయ్యటం మీరే ఊహించుకోండి.
ఆరతి- కందిపప్పు: ముందు పప్పు కుక్కర్లో పెట్టు...అరే, ఎన్ని విసిల్స్ వచ్చినా ఉడకట్లేదేంటీ??? కందిపప్పు బదులు సెనగపప్పు పెడితే ఇలాగే అవుతాది.
గాయ్- .....పేరు తెలీదు: క్యా బనా రహీ హొ? అరె, ఫ్రిజ్ మే జో భి హో వో సబ్. అంటె కలిపికొట్టరా కావేటి రంగా అని, అన్ని కూరగాయలూ కలిపి ఒక పేకెట్ మసాలా వేసి వండెస్తుంది అంతే. తిండం మానడం మన ఇష్టం.
జాంకాయ్+గాయ్ - కేక్: రెడీ మేడ్ మిక్స్ తెచ్చి, కేక్ బౌల్ లేనందువల్ల ఒక ప్లేట్లో వేసి బేక్ చేసారు. కేక్ బదులు వెనిల్ల కేక్ బిస్కట్లు తిన్నాం.
కాని ఏది ఏమైనా, ఎలా వచ్చినా అందరం కలిసి ఎంజాయ్ చేస్తూ తినేవాళ్ళం. వీకెండ్స్ కి పక్క రూం అమ్మాయిలు అందరం కలిసి మరీ వండుకునే వాళ్ళం. అప్పటి వరకు అమీర్పేట్ హాస్టల్ లో ఉన్న నాకైతే రొజూ పండగే.
ఇక అక్కడ ఉండే మనవాళ్ళ అతిధి సత్కారం గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే. అసలే మేం వెళ్ళింది పండగల సీజన్. వినాయక చవితి నెక్స్ట్ రోజు దిగామనుకుంటా. ఇక ఏదొ ఒక పండగ రావటం, మమ్మల్ని వాళ్ళు భోజనానికి పిలవడం. దీపావళి లాంటి నాకు తెలిసిన పండగలే కాకుండా, నేను ఇండియాలో ఎప్పుడూ వినని కార్తీక పౌర్ణమి లాంటి పండగలు కూడా భేషుగ్గా చేసుకునే వాళ్ళు. మళ్ళి మెనులో ఎక్కడా తగ్గడం ఉండేది కాదు. అయ్యొ, ఎలాగు ఇండియా లో లేము, కనీసం వంటకాలైనా సరిగ్గా చేసుకొకపోతే ఎలా అని, పులిహోర తో మొదలెట్టి, గారెలు, బూరెలు, పూరీలు, బొబ్బట్లు, చక్రపొంగలి, పాయసం, పరమాన్నం(బెల్లం తో) ఇంకా కనీసం నాలుగు రకాల వేపుళ్ళు, కూరలు అబ్బో..... మళ్ళీ, "హూం ఇదే ఇండియాలో ఐతేనా ఎంత బాగా చేసుకునే వాళ్ళమో " అనే స్టాండర్డ్ డైలాగ్ మాత్రం తప్పనిసరి. నేను కూడా పనిలో పనిగా " హూం ఇదే ఇండియాలో ఐతే అసలు పండగనే తెలీకుండా మా హాస్టల్ ఆంటీ చేసే ఉప్పులేని చప్పిడి ఫుడ్డొ, లేక ఏదొ హోటలో జంక్ ఫుడ్డో తినే దాన్ని" అని డైలాగ్ వేసుకునేదాన్ని. మొత్తానికి నా అమెరికా మూడు నెలల్లో నేను నేర్చుకున్నది ఏమైనా ఉంది అంటె అది వంట చెయ్యడం అని సగర్వంగా చెప్తాను. మా రూం మేట్స్ కొంతమంది శాకాహారులవడం వల్ల ఓన్లీ వెజిటేరియన్ వంటలే నేర్చుకున్నా, నాకు పెళ్ళయ్యే వరకు నేను ఆ వంట మీదే బతికాను. ఎందుకంటె, నేను ఇండియా వచ్చేసిన తర్వాత ఆ హాస్టల్ వదిలేసి ఫ్లాట్లో ఫ్రెండ్స్తో కలిసి ఉండడానికి, నా అమెరికా అనుభవం వల్ల, నాకు పర్మీషన్ ఇచ్చారు మమ్మీ.
సరే, ఇక వెళ్ళిపొయే టైం వచ్చింది, అందరం సూట్కేసులు సర్దుతున్నాం. ఒక వేయింగ్ మిషన్ తెచ్చాం (ఇలాంటివన్ని అక్కడ సెట్లైన మన వాళ్ళదగ్గర తప్పనిసరిగా ఉంటాయి). అందరం సూట్కేసులు వెయిట్ చెక్ చేస్తున్నాం, ఒక కేజీ ఎక్కువైనా పరవాలేదు కాని, ఒక్క గ్రాము కూడా తక్కువ ఉండకూడదు అనేది మా ప్రయత్నం. జాంకాయ్, నువ్వు కూడా నించో చూద్దాం సరదాగా అన్నాను. జాంకాయ్ ఎక్కింది, హెయ్ xyz ఉన్నావు... వెంటనే పక్కనే ఉన్న హిమ కేజీల్లోకి కన్వర్ట్ చేసి చెప్పింది(అక్కడన్నీ పౌండ్స్ కదా). ఏంటీ, మళ్ళీ చూడు, జాంకాయ్ మళ్ళీ ఎక్కింది, సేం నంబర్. అరె, ఇంత తేడా ఎలా? హిమా నువ్వు ఎక్కు చూద్దాం. ఇంకొ abc వచ్చింది. తనుకూడా నమ్మలేదు. వేయింగ్ మిషన్ తప్పేమొ! ఒక్కొక్కళ్ళం ఎక్కి చూసుకున్నాం. డౌట్ లేదు ఖచ్చితంగా మిషన్ తప్పు రీడింగ్ చూపిస్తుంది. లేకపొతె అందరి వెయిట్ ఎందుకు తేడా వస్తుంది? సరె, ఇప్పుడు అవన్నీ పట్టించుకోటానికి టైం లేదు. ఆఖరు నిముషం హడావిడిలో అంత పట్టించుకోక పోయినా అందరి మన్సుల్లోను తొలుస్తూనే ఉన్నాయి ఆ నంబర్లు.
ఆఫీస్ కి రాగానే టీం మేట్స్ అంతా వచ్చారు, కుశలపశ్నలు ఐనతర్వాత అందరూ కలిసికట్టుగా అన్నరు...హి హి అమెరికా నీకు బాగా పడినట్టుంది (మనసులో- దుర్మార్గుల్లరా దిష్టి కొడతారా! చీ)
ఇంటికి వచ్చెసరికి మమ్మీ, డాడీ : చిన్నితల్లీ, ఇప్పుడు కొంచెం బాగున్నావమ్మా! (అదేంటి మనం ఎలా ఉన్నా ఇంట్లొ వాళ్ళకి చిక్కిపోయినట్లుగా కనిపించాలికదా?)
మా పెంటమ్మ: సిన్నీతల్లి సిన్న వొల్లు సేసింది కందండి అమ్మగోరు.... (పెంటమ్మా, నీకు కళ్ళు సరిగ్గా కనిపించట్లేనట్టుంది, డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్ళు)
మా బాబీ గాడు: ఏంటక్కా ఇలా సిలిండర్ లా అయ్యావ్?? (పోరా వెధవా)
పక్కింటి మణాంటీ: చిన్నీ! ఏంటి పెళ్ళి కళ వచ్చేసింది అమెరికా వెళ్ళొచ్చేసరికి, బుగ్గలొచ్చాయ్, రంగు తేలావ్? ఏంటి కధ??? (ఆంటీ నాకు పనుంది మళ్ళీ వస్తానేం)
మా కసిన్ గురుద్వారా కి వచ్చింది నన్ను పిక్ అప్ చేసుకోడానికి. నన్ను అంతదూరం నుంచి చూడగానే.......... ఒస్సే పందీ !!!!.....హ హ హా!!!.....( చాలు ఇంక ఆపు. నీ పోయింట్ నాకు అర్ధం అయింది. మనం ఇంక వేరే విషయాలు మాట్లాడు కుందాం! )

***** మీకు కూడా అర్ధం అయిందనుకుంటా పోయింట్. మనం కూడా వేరే విషయాలు మాట్లాడుకుందాం నెక్స్ట్ టైం.